De realiteit van oorlog
Markiyan Klepach werd geboren in het dorp Matsoshyn, vlak bij Lviv in Oekraïne. De Russische invasie is een grote beproeving geweest voor Markiyan en zijn gezin, maar door Gods genade heeft hij duizenden mensen kunnen helpen en ondersteunen. Hij blijft actief in zijn bediening en het werken met jongeren.
Hij vertelt: “Aan het begin van de oorlog stond mijn vrouw op het punt te bevallen van onze zoon. We wisten niet hoe het hier zou aflopen. In die tijd verlieten veel mensen het land. Er waren verschrikkelijke files en veel mensen stonden aan de grens. We namen de moeilijke beslissing om mijn vrouw, Mariia, naar vrienden in het buitenland te sturen, in Polen, om daar te bevallen. Het duurde heel lang om alle controles van het ene controlepunt naar het andere te passeren, en het was een wonder dat we daar ‘s avonds aankwamen, want soms zaten mensen daar drie of vijf dagen vast, of nog langer. De rij auto’s was meer dan twintig kilometer lang. Sommige mensen liepen naar de grens; sommigen hadden kinderwagens. Onze kinderwagen werd gestolen. Dat maakte het behoorlijk moeilijk.”
Hij vervolgt: “Drie maanden lang waren we gescheiden. Onze zoon, hij heet Lev, werd geboren in Polen, en ik kon hem pas in het echt zien toen hij twee maanden oud was. Dat was dus persoonlijk best moeilijk voor mij.”
De reactie van de kerk
Markiyan gaat naar een pinkstergemeente in het dorp Matsoshyn, in het district Lviv. Dit is een klein dorp met ongeveer duizend inwoners van verschillende religieuze stromingen. Zijn kerk telt ongeveer 100 mensen. Hij vertelt: “Als kerkgemeenschap delen we, bidden we en steunen we degenen die gemobiliseerd zijn en hun families, hun vrouwen en kinderen. We helpen hen ook en proberen emotionele en morele steun te bieden, evenals tastbare dingen, waar nodig.”
Voor de kerk bracht de invasie ook veel uitdagingen met zich mee. Hij vertelt: “We begonnen mensen te verliezen die ofwel de kans hadden om legaal te emigreren, ofwel werden opgeroepen voor het leger. In mijn omgeving gebeurde dat bij velen: mijn vrienden, kennissen, familieleden—zowel leden van evangelische gemeenschappen als anderen—zitten al maanden in het leger. Zo is het gegaan voor de kerk. Daarbovenop begonnen grote aantallen mensen te komen, en we lieten hen in onze huizen wonen, op het kerkterrein, dat we hiervoor zo goed mogelijk hadden aangepast.”
Hij vervolgde: “Later kozen we voor een iets andere aanpak. We ontmoetten hen, vervoerden hen, en omdat er zoveel mensen in Lviv waren, duurde de eenvoudige rit van het treinstation naar ons—iets meer dan dertig kilometer—vier uur of langer vanwege de drukte op de snelweg. We moesten letterlijk ’s ochtends vertrekken om deze mensen op te halen, en soms duurde het bijna tot de avond voordat we terug waren. Onze zusters uit de kerk maakten eten voor hen, en we gaven hen een plek om uit te rusten. We boden alle hulp die nodig was.”
Markiyan richtte samen met zijn vrienden de organisatie ‘New Breath’ op, met als doel om te dienen, te helpen en Oekraïne en de Oekraïners tijdens de oorlog bij te staan. Ze konden bijna vierduizend mensen opvangen die bij hen verbleven. Hij vertelt: “Op een van de allereerste dagen werden meer dan driehonderd mensen drie keer per dag gevoed en kregen ze een plek om te slapen en hun was te doen.”
Praktische, emotionele en geestelijke ondersteuning
Niet alleen is Markiyan actief in zijn lokale gemeenschap, maar hij is ook de leider van de jeugdafdeling van de ‘Oekraïense Kerk van Evangelische Christenen’ in de regio Lviv. Hij vertelt: “Voor de oorlog hadden we meer dan duizend mensen geregistreerd, maar tegen het einde van deze zomer missen we ongeveer dertig procent van hen… Het gebrek aan personeel voor een bepaalde bediening of verantwoordelijkheid is extreem merkbaar. Bijna al ons werk is uitsluitend vrijwilligerswerk. En gezien de economische situatie in Oekraïne en onder jongeren in Oekraïne, wordt het steeds erger. Zelfs degenen die bereid waren om te helpen als vrijwilliger, hebben nu financiële tekorten, zoeken naar nieuwe mogelijkheden en hebben een onzekere toekomst.”
Relevante boeken
Langham Partnership ondersteunt en investeert in contextueel relevante middelen voor de Oekraïense Kerk, zoals het Slavic Bible Commentary en Tackling Trauma. Markiyan vertelt: “De beknoptheid van de Slavische Bijbelcommentaar is op dit moment erg behulpzaam. Het compenseert het gebrek aan tijd, mogelijkheden en persoonlijke ervaring. En ik hoor vaak soortgelijke opmerkingen van collega’s, vrienden, mensen die net beginnen met prediken of die al langere tijd prediken—ze verwijzen nog steeds naar de Slavische Bijbelcommentaar, en ik weet zeker dat ze die heel actief gebruiken.”
Hij vervolgt: “Het boek Tackling Trauma is ook zeer relevant. Er zijn enkele hoofdstukken die voor ons van groot belang zijn, omdat de Oekraïense realiteit er op de een of andere manier dicht bij ligt en ermee overeenkomt. Het is een wonder dat zo’n boek op dit moment beschikbaar is in het Oekraïens, terwijl we nog midden in de oorlog zitten. En ik denk dat we het niet alleen moeten lezen, maar ook met anderen moeten delen en educatief werk moeten verrichten.”
Gebedspunten
- Dank God voor Markiyan en voor zijn bediening, en voor de duizenden mensen die ze praktisch, emotioneel en geestelijk hebben kunnen helpen.
- Bid dat de oorlog in Oekraïne zal stoppen en dat mensen hun hoop in Jezus zullen vinden.
- Dank God voor de middelen van Langham, die een zegen zijn geweest voor de kerk in Oekraïne.
Auteur: Erin Pollard, Langham Partnership Australië.